Paylaş:

Rivayet bu ya;

Hükümdar Beşir eş-Şihabî birgün hizmetçisine: Canım çok patlıcan yemeği çekiyor, der demez, hizmetçi hemen atılır:

-Patlican! Allah patlıcanı mübarek eylesin. O, yemeklerin efendisidir. Yağsız et, kılçıksız balık gibidir. Kızartma olarak yenir, ızgara olarak yenir, dolması yenir, turşu olarak yenir, mekdüs olarak yenir...

Fakat der, Hükümdar: Dün yediğim patlican midemi bozdu.

Hizmetçi tekrar atılır:

-Patlican, değil mi? Allah patlicana lanet etsin.

O yenmesi çok ağır, hazmı çok zor, şişkinlik yapar, kara suratlı...

Hükümdar hizmetçiye:

-Ne oluyor be! Birşeyi nasıl aynı anda hem över hem yerersin?

Hizmetçi, efendim der:

Ben efendimin uşağıyım, patlıcanın uşağı değilim.

Efendim evet der, evet derim.

Efendim hayır der, hayır derim.

(Başka rivayette; efendim över överim, efendim yerer ben de yererim).