Paylaş:

“Allah’ım! Sana hamd ediyorum. Bana yaptığın güzellikten dolayı Sen hamde layıksın. Bana şefkat besledin. Nûrundan bana ulaştır­dın. Rahmetini sürdürdün. Nimetini üzerime yağdırarak tamamladın.

Ey Mevlâm! Affının güzelliğine, üzerimdeki kadîm lütfuna, açıkça gösterdiğin iyiliklerine, kesintisiz keremine karşılık gayretim ve şükrüm Sana layık değildir. Payımın kazancına ve nefsimin ıslâhına yetecek dereceye varmadı. Fakat Sen, ey Mevlâm! Öncelikle bana olan ihsânınla başladın ve dinine hidâyet ettin. Kendini bana tanıttın. Bütün işlerimi yeterince sonlandırdın. Neticede belânın sıkıntısını benden uzaklaştırdın. Kazâ ve kaderin meşak­katini benden engelledin.

Senden iyilikten başka bir şey hatırlamıyorum. Senden itibardan başka bir şey görmedim. İlâhî! Benden çevirdiğin ve başkasında bana gösterdiğin nice belâ ve sıkıntı vardır. Kendisiyle içimi ferahlattığın nice nimet vardır. Bana yaptığın nice değerli eylem vardır.

İlâhî! Sen, ihtiyaç duyduğumda davetime icabet edensin. Sen, tasalarımda tasamı giderensin. Sen, düşmanlarımdan hakkımı alan­sın. Seni çağırdığımda kendimden uzak görmedim ve görmem. Sen­den istediğimde benden ilgisini kesmiş, çağırdığımda yüz çevirmiş görmedim ve görmem. Sen İlâhımsın. Bana yaptıkların övgüye layıktır. Yanımda iyiliklerinin güzelliği vardır. Senin bütün fiillerin güzeldir. Dilim, aklım, organlarım ve yerin benden bütün eksilttikleri Seni hamd eder.”

(Mehcu’d-Da'avât, s. 94; Bihâru’l-Envâr, c. 91, s. 234).

Hazırlayan: Okan Egesel

https://www.facebook.com/1mahallekahvesi

https://instagram.com/okanegesel?utm_medium=copy_link