Paylaş:

- Burada insan, Resulûllah’ın tayin ettiği üç komutanın muvaf­fak olması lazım geldiğini düşünebilir. Esasen muvaffak da olmuş­lardır. İslam’da muvaffakiyetin tek şartı Allah yolunda olmaktır. Mühim olan, bu yolda emre uymaktır. Emre uyulmuş, istenen ita­at gerçekleşmiştir. Gerisi kader-i İlahînin cilvesidir. Mühim olan Allah’ın hesabıdır ve mü’minin bu hesaba rıza göstermesidir.

Mûte Savaşı’ndaki başarı Allah’ın iman sahiplerine olan lut­funun önemli bir belgesidir. Cenâb-ı Hakk’ın, samimiyetle ina­nıp Hak yolda mücadele eden kullarına yardım ve lutufları vardır. Bedir’de, Uhud’da ve Hendek’te ve diğer harplerde bu İlahî yar­dımlara şahit olunmuştur. Hak yolda ihlâsla mücadele eden kullar, hangi devirlerde olurlarsa olsunlar, bu İlahî yardımlara muhakkak muhatap olacaklardır. Bu bir sünnetullahtır ve Allah’ın vaadidir. Mûte’de, işte bu İlahî yardım galip geldi; kâfirlerin, Müslümanları bir anda çember içine alıp yok etmeleri çok kolay iken, Allah bunu onlara yaptırmadı. Çünkü, mücahidler sayılara, güç dengelerine değil, Allah’ın kendilerine olan vaadine ve cennet müjdesine gü­venerek sarsılmaz bir imanla çarpışıyorlardı. Bu gerçeği, Abdullah b. Revâha’nın şu sözüyle teyid edelim: “Savaşan, ‘güç’ler değil­dir. Müslüman, sadece Allah’ın lutfettiği mübarek bir dinin verdiği şevkle savaşır.” Abdullah b. Revâha, bu sözü, Hıristiyan güçlerin sayıca çokluğunu gördükleri zaman bir istişare sırasında söylemiş­ti. Burada, Müslümanın, hayatî tehlikeye bile girse, aldığı emri yerine getirmekteki kararlılığını görüyoruz. Ve diğer insanların komutanlarına itaatteki samimiyet ve teslimiyetini görüyoruz. Ger­çekten Mûte Savaşı, zâhirî ölçülere göre bir intihar anlamına geli­yordu. İstişarede şöyle bir fikir gelişmiştir: “Tedbir alınsa, durum Resulûllah’a haber verilse geri dönülse.” Fakat imandaki kararlılık, itaatteki teslimiyet, bu görüşü geçersiz kıldı. Çünkü, mü’minin he­sabı, Allah rızasına dönük ve ahirete yöneliktir, zâhirî ve nefsanî ölçülere göre değil.

Savaşa başlamadan önce İslam’ın tebliğ edilmesinin emredilme­si, İslam’a göre savaştan maksadın (tebliğ) olduğu ve savaşa son çare olarak başvurulduğunu gösterir. Savaştaki bu mantık, İslam’ın dışındaki hiçbir görüş ya da düşüncede gösterilemez.

Nihayet mukadder son başlıyor; yeni bir iman-küfür kavgası kı­zışıyordu. Allah Resulü’nün tayin ettiği iman eri üç komutan art arda şehid oluyordu. Heybet, hikmet ve ibret dolu bir manzara… Bu şerefli mücadelede dikkat çeken bir husus, Abdullah b. Revâha’nın durumudur. O büyük insan, bir an gaflete düşüyor, savaş meyda­nında ailesini ve Medine’deki hurma bahçesini düşünüyordu. Onun mâsivaya olan bir anlık yönelişi, harp meydanında tereddüdüne ve geri adım atmasına sebep oluyordu. Fakat bu kritik anda, derhal kendi kendini ikaz ederek toparlıyor; Allah’ın vaadini hatırlayarak düşman üzerine atılıyor ve şehadet mertebesine ulaşıyordu. Ancak onun bir anlık tereddütü, daha önce şehid olan kardeşleri Zeyd ve Câfer’den cennette biraz ayrı kalmasına sebep oluyordu. Cennete doğru yavaş yavaş ilerleyebiliyordu.

Abdullah b. Revâha savaş meydanındaki tereddütünü izale ettik­ten sonra şöyle demişti: “Şahid olun arkadaşlar! Medine’deki bütün mallarımı Beytü’l-Mal’e bırakıyorum.” Daha sonra kendi kendine şöyle söylenmişti: “Ey nefs! Sen cennete kavuşmak istemiyorsun. Ben ise, savaşa savaşa oraya varacağım.” Bu olayda en önemli ders şudur: İnsan, Hakk’a hizmet yolunda dünyaya, rahata, kısaca mâ­sivaya meylederek samimi olduğu halde tehlikeye düşebilir. Kişi bu konuda çok hassas olmalı; her an, içindeki nefis denen şer güce aldanabileceğini unutmamalıdır.

Prof.Dr. Haydar BAŞ   Rahmetenli'l-alemin cilt 2 Kitabı sayfa : 277 /282

Yazıyı hazırlayan: Gökhan Demir

Devam edecek