Paylaş:

Fetih günü kaçıp Osman’a sığındı ve işlediği suç­tan dolayı pişmanlık duyduğunu, tevbe ettiğini belirtti.  Osman da ortalık yatışıncaya kadar onu sakladı. Sonra Peygamberimize götürerek, biatını kabul etmesi ricasında bulundu. Peygamberimiz yüzünü çevirdiyse de, Osman defalarca Abdullah’ın elini Re­sulûllah’a uzattı ve biatını almasını istedi. Hz. Peygamber, yüzünü çevirmekle, ona eman vermeyeceğini belirtiyor ve birisinin kalkıp hemen onun boynunu vurmasını istiyordu. Ancak ashabdan hiç kimse kalkmadı.  Osman’ın uzun ısrarları neticesinde Resulûl­lah, Abdullah b. Serh’in biatını aldı. Osman ve Abdullah dönüp gittikten sonra Resulûllah sahabilere, “Biatını almadığımı görünce, o fâsıkın boynunu vuracak anlayışlı birisi yok mu idi!” buyurdu. (Vakıdî-Megazî, c. 2, s. 856  )

Sahabiler, “Senin işaretini bekliyorduk ya Resulallah!” deyince, Hz. Peygamber, “İşaret hıyanettir. Bir peygamber için işaret etmek yoktur” buyurdu. (İbn-i Sa’d, Tabakât, c. 2, s. 141)

Abdullah b. Sa’d, ölünceye kadar kötü bir tutum ve davranış içine girmemiştir. Amelleriyle Müslümanlığını güzelleştirmeye ça­lışmıştır.

Prof.Dr. Haydar BAŞ   Rahmetenli'l-alemin cilt 2 Kitabı sayfa :  303

Yazıyı hazırlayan: Gökhan Demir