Paylaş:

Allah’a kul olmayan insan, başta nefsi­ne kulluk yapmaktadır. Asıl esaret de, nefsine kul olmak zorunda kalmaktır. Zira, insan âcizdir; mükemmele dayanmak ister. Mutlak kuvvet ve kudret sahibi ise Allah’tır. Allah’a dayanan ve güvenen, en büyük güce ve hareket serbestliğine kavuşmuş demektir. En bü­yük hürriyet, Allah’a kullukla gerçekleşir. O halde denilebilir ki, hürriyetin en kâmil şekli, en kuvvetli tezâhürü; kulun Allah’a te­vekkülüdür.

Hürriyet, Allah’a kulluk, yani ubûdiyet şartları içinde mütâlaa edilirse isabet edilmiş olunur. Zira, insanoğlu, gayesiz, başıboş bı­rakılmış bir varlık değildir.

Sevgili Peygamberimiz, Vedâ Hutbesi’nde gerçek hürriyetin ve saadetin yeri olan cennete, ibadetle varılacağını beyan etmektedir:

“Ey insanlar! Allah’a ibadet edin. Beş vaktinizi kılın. Ramazan orucunuzu tutun. Emirlerine itaat edin. O takdirde Rabbinizin cen­netine girersiniz.”

İnsanı anlamayan, onun iç âleminden habersiz olan Batı, üret­tiği beyannamelerde, hürriyeti, “Başkasına zarar vermeden her şeyi yapabilmektedir” diye tarif eder. Hâlbuki İslamiyet, Vedâ Hutbesi’nde, Kitap ve Sünnet’teki muhtelif delillerle 14 asır evvel hürriyeti şu şekilde tarif ve kabul etmiştir: “Ne kendisine, ne de başkasına zarar vermemek şartıyla meşru dairede istediğini yapa­bilmektir.”

Prof.Dr. Haydar BAŞ   Rahmetenli'l-alemin cilt 2 Kitabı sayfa : 539 /540

Yazıyı hazırlayan: Gökhan Demir