Paylaş:

    Fecr Sûresi’nin 2. ayetinde geçen "on geceye yemin olsun" ifadesinin tefsirinde, ayette geçen on gecenin Muharrem ayının ilk on günü olduğu beyan edilir. İnsanlığın kurtuluş sembolü olan 10 Muharrem günü, ‘kan dökülmez, cana kıyılmaz, hiçbir canlının hayatına kast edilmez.’ Böyle bir günde yezitin bu katliamı yapması Allah’a ne kadar düşman olduğunun bir delilidir. “Selman-ı Farisi şöyle anlatıyor: Allah Resulü’nün (sav) Hüseyin’i (as) dizlerinin üzerine oturttuğunu gördüm onu öpüyor ve şöyle buyuruyordu: “Sen büyüksün, büyük birinin oğlusun ve büyük insanların babasısın. Sen imamsın ve bir imamın oğlu ve imamların babasısın. Sen Allah’ın hüccetisin ve Allah’ın hüccetinin oğlu ve Allah’ın hüccetlerinin babasısın ki, bunlar dokuz kişidir ve onların sonuncusu, onların Kaimi (İmam-ı Zaman) olacaktır.” (Maktel-i Harezmi)

    Doğumu Hz. Peygamber (sav) tarafından annesi, Hz. Fatıma’ya (as) müjdelenen İmam Hüseyin’in (as) adı bizzat Cenab-ı Hak tarafından koyulmuştur. Yezid, şaraba düşkün, maymun ve köpeklere meraklı bir kişi idi. Kendi aile efradı ile ilişkiye girebilecek bir ahlaka sahipti. Halifelik yaptığı 3 yıl içerisinde Resulullah’ın (sav) oğlum dediği İmam Hüseyin’i (as) ve ailesini şehit etmiş,

  Medine halkını kılıçtan geçirmiş ve Allah’ın evi Kâbe’yi yaktırmıştır. Yezid kendisinden biat istediğinde İmam Hüseyin, ümmetin ayıkması, İslam çizgisinden sapmaların durması ve halifelik kendi hakkı olduğu için biat etmeyerek Medine’yi terk etmiştir. İmam Hüseyin’in (as) Yezid’e biat etmemesi ile kıyam başlamıştır. Medine’den Mekke’ye geçerken, Ümmü Seleme annemize şöyle buyurmuştur: Yüce Allah, benim öldürülmüş, kurban edilmiş, haksız yere ve düşmanca katledilmiş olmamı dilemiştir. Matem olmaz, ağlamak olmaz diyen sözüm ona güya islam alimi geçinen insanların önce islamı en iyi yaşayan bu dini insanlara getiren Resullah s.a.a tanısınlar.Dini ondan öğrensinler onu örnek alsınlar.Yezidi, muaviyeyi, emevilerin uydurduğu ve saraylara kulluk eden din alimlerine bakarak onların heyazanlarını insanlara din diye anlatmasınlar.

    İmam Sadık’dan (as) bu konuda şöyle rivayet edilmektedir: “Hüseyin’in (as) başına gelenlerin dışında hiçbir musibete ağlamak yakışık almaz. Hüseyin bin Ali’ye (as) ağlamanın pek büyük fazilet ve sevabı vardır.” (Kamil’uz Ziyarat, sayfa 101) Re­sû­lul­lah, Hz. Hamza’nın şehit düştüğü haberini almış, fakat onun mübarek cesedini görmemişti. Savaş sonunda şehitler arasında dolaşırken onun feci hâlini görünce dayanamadı. Âdeta kalbinin parçalandığını hissetti. Gözleri yaşlı Yüce Peygamber, şunları söyleledi: Allah Rasulü (s.a.v) Hz.Hamza’nın mübarek,müberra vücudunu kıble tarafına koydu ve başında durdu.Ağlıyordu Efendimiz..Kendinden geçecek şiddette ağlıyordu.“Ey Allah Rasûlü’nün Amcası,Ey Allah’ın Aslanı,Ey Rasûlü’nün Aslanı,Ey hayır sahibi,Ey Hamza,Ey zorlukları aşan Hamza,Ey Rasûlullâh’a yönelmiş engellere mani olan Hamza!..”diyordu..İbn-i Mesud,o anları şöyle anlatıyordu:‘Rasulullah (s.a.v)’i Hz.Hamza’ya ağladığı gibi şiddetli ağlarken hiç görmemiştik.'(es-Siyretü’l-Halebiyye, II/534) Hz.Yakup a.s Hz.Yusuf için yıllarca o kadar ağladı ki ağlamaktan gözleri kör oldu.Hz.Yusuf sağ olduğu halde yıllarca göz yaşı döktü ve yasını tuttu kendini bir kulübe yaparak oraya habsederek orda ağlardı. ‘’Ve onlardan yüz(ünü) çevirdi ve: "Ey Yusuf'a karşı (artan dayanılmaz) kahrım" dedi ve gözleri üzüntüsünden (ağardıkça) ağardı. Ki yutkundukça yutkunuyordu." (Yusuf 84) Hz.Muhammed s.a.a evladı İbrahim r.a 16 aylıkken rahmetli olunca, Resullah s.a.a ağladı “Göz yaş döker, kalp tees­sür duyar. Biz, Yüce Rabbimizin râzı olacağı sözden başkasını söy­lemeyiz” (İbn Sa’d, a.g.e., c. 1, s. 138; Müslim, Sahih, c. 4, s. 1808.) buyurdu ve ilave etti: “Vallahi, ey İbrahim! Senin ayrılığın, bizi fazlasıyla mah­zun etti!” (İbn Sa’d, a.g.e., c. 1, s. 138; Müslim, Sahih, c. 4, s. 1808.)  “Ey dağ! Eğer ben­deki üzüntü sende olsaydı, muhakkak, yıkılmış, gitmiştin! Fakat biz, Allah’ın bize emrettiğini söyleriz: ‘İnnâ lil­lah ve innâ ileyhi râciûn.” (Belâzurî, Ensabü’l-Eşref, c. 1, s. 452.) “Hasan ile Hüseyin’in benim evimde Resulullah’la oynadıkları sırada, Cebrâil nazil oldu. Eliyle Hüseyin’e işaret ederek “Ey Muhammed, ümmetin bu çocuğunu öldürecektir.” dedi.”

Ümm-ü Seleme diyor ki: “Bu sırada Peygamber ağlamaya başladı ve Hüseyin’i bağrına basarak, bana hitaben şunu söyledi: “Bu toprak senin yanında emanet kalsın.” Daha sonra Peygamber (s) o toprağı koklayarak, “Bu toprak bela ve musibet kokuyor.” dedi.”( El Kifayet-u li Hafiz-il Kenci, s.279, Zehair-ul Ukba, s.147, Hasais-ul Kubra, c.2, s.125, Sirat-us Seviyy, s.94, Mecmau-z Zevaid, c.9, s.118-119)  Ağlamak gayet insani bir duygudur.Ağlamak sevdiğinden ayrılmak ve ona hasret kalmarak hüznlenmektir.Allah’a isyan değildir.Hz.Muhammed s.a.a Ehl-i Beyt’ine ve İmam-ı Hüseyin’e yapılan haksızlıkları, soykırıma verecek cevabı olmayan Allah’ın düşmanı muaviye ve yezit severler konuyu saptırmak için ağlamak olmaz diyerek konuyu kapatmaya çalışıyorlar.Neden Allah’ın seçtiği ile değilde Allah’ın seçtiğine razı olmayarak isyan ederek Allah’ın sevdiği sectiği kullarını katleden insanları rehber seçiyorsunuz.Bunun tek cevabı var siler şu bedduaya muhatab olmuş soyun tohumlarısınız. Resullah s.a.a “Ey Allah’ım, Hüseyin’e yardımda bulunmayanları zelil et, onu öldürenleri öldür ve onları dilediklerinden mahrum kıl.”( Kenz-ul Ümmal, c.6, s.223, El Fusul-ül Mühimme, s.154, Savik-ul Murika, s.115, Maktel-ül İmam-is Sibt-iş Şehid, s.163)